De 'Hamidiye massacres' (II)

(vervolg van deel I)

De (pro-)Armeense propaganda laat wijselijk buiten hoe al dit geweld had kunnen ontstaan. Zoals dat de Armeense militanten op mensen schoten of ze met bommen bestookten om tegengeweld uit te lokken.

Verder vergeten Armenen & Co door hun gebrekkige logica de positie van het Ottomaanse Rijk. Destijds stond het er zwak voor. Ene na andere Ottomaanse provincie werd van het rijk afgesnoept (de Fransen bemachtigden Tunesië in 1881, de Britten Egypte in datzelfde jaar).

Ook kwamen deze staten (Europese mogendheden genaamd) geregeld de Armeense aanvallers te hulp. Onder hun druk diende het Ottomaanse bewind vele keren de betrokkene Armenen vrijgeleides naar het buitenland te geven of amnestie te verlenen. Lieden die de dood van vele mensenlevens op hun geweten hadden door het ontketenen van massaal geweld.

In één van deze Armeense opstanden, die van Zeitoen in najaar 1895 was dit ook het geval geweest.

locatie Zeitoen (boven Adana)

Daar hadden Armeense infiltranten uit het buitenland de Armenen tot een opstand opgestookt. De opstandelingen namen op een gegeven moment ruim 600 Ottomaanse militairen in hun garnizoen gevangen (je ziet dus hoe omvangrijk deze Armeense opstanden waren). 

Deze soldaten werden tenslotte door de Armenen nagenoeg allemaal in een massamoord omgebracht. Desondanks kregen de daders amnestie of vrijgeleide naar het buitenland omdat de Europese mogendheden dit voor de Armeense daders afdwongen.

Geen enkele staat zal personen met dergelijke misdaden op hun geweten hebben laten gaan, maar zwaar hebben bestraft. Maar het Ottomaanse rijk stond in een zwakke positie, ze had geen keus. Anders riskeerde ze vernietiging* door de machtige sympathisanten van de Armenen.

* Die liepen met dergelijke plannen rond, maar er was onderling onenigheid, waardoor het Ottomaanse Rijk zijn executie kon ontlopen.

Deze periode in de 1890’s stond bol van propaganda Armenen en hun christelijke sympathisanten. Kranten publiceerden allerlei opgeklopte verhalen van duizenden Armeense christenen die door de moslims op gruwelijke wijze zouden zijn afgeslacht. Er was veel vraag naar zulke sensationele verhalen, het publiek smulde ervan. Verslaggevers die over het Ottomaanse rijk berichtten verdienden geen brood als ze niet dergelijke wilde verhalen naar hun kranten stuurden. 

In de Eerste Wereldoorlog zou deze (pro-)Armeense propaganda zich herhalen.