De Britse Leugenfabriek (V) - analyse 'The Clean-Fighting Turk'

(vervolg analyse publicaties Britse oorlogspropaganda-afdeling Wellington House) 

• The "Clean-Fighting Turk, " a Spurious Claim (‘De eervol vechtende Turk, een onware bewering’). 

Dit was een krantenartikel van de Britse krant The Times uit 20 februari 1917*. Geschreven door Sir Mark Sykes op verzoek van Wellington House. Doel was om de hoge reputatie van Turken onder het Britse publiek kapot te maken.

* Artikel van The Times is op internet niet te vinden, maar je komt het tegen in de publicatie The "clean-fighting" Turk yesterday, to-day and to-morrow uit 1918 van Sir Harry Hamilton Johnston (op pagina 49). Het is te vinden in http://archive.org/details/cleanfightingtur00johnrich

Onder de Britten stonden de Turkse soldaten bekend als kerels van eer. Voor dit eerzaam gedrag van de Turken op het slagveld was er zelfs een omschrijving van ze bedacht: Johnny Turk. Dat beeld werd op het strijdtoneel extra versterkt door ervaringen van soldaten van het Britse Rijk met het Turkse leger. 

Filmposter waarin een Turkse soldaat een gewonde vijand draagt. Dergelijke onverwachte gedrag tegen hun vijanden leidde ertoe dat Turken als Johnny Turk bekend stonden.

Een eigenaardig voorbeeld van zulk gedrag van het Turkse leger komt van Arthur Beeton. Hij was een Australische piloot in dienst van het Britse Rijk tijdens de Gallipoli-offensief in 1915-1916 (Gallipoli and the Royal Naval Air Service):

Soldaten van het Britse Rijk waren met hun officieren aan het voetballen op het eiland Tenedos (enkele kilometers voor de kust van Anatolië). Een Turks vliegtuig kwam overvliegen en cirkelde enkele keren over het veld. 

De voetballende soldaten en officieren dachten dat ze gebombardeerd gingen worden, maar wat de Turkse piloot toen deed, verbaasde ze helemaal: in plaats van de vijand te bombarderen, vloog de  piloot naar de nabijgelegen duinen en dropte er zijn bommen.

  

Voorgaande reputatie van de Turken was een doorn in het oog van de kwade geniussen van Wellington House. Ondanks twee en een half jaar Britse anti-Turkse propaganda bleek men dat beeld van de eervolle en faire Turk niet kapot te krijgen. Bovendien botste die reputatie van de Turken met de vele (verzonnen) verhalen van de Britse propaganda van de zich wreed en barbaars gedragende Turken en hun soldaten. 

Dat positieve beeld over de Turken bij de Britten moest hoe dan ook via leugens en bedrog kapot gemaakt worden. Vandaar dat Wellington House Sir Mark Sykes vroeg om een handje te helpen.

Sykes doet dat in een aanklacht tegen de Turken die gegoten is in een poëtische vorm. Beschuldigingen, verwijten en dergelijke aan hun adres, maar één en al een lege huls zonder enige harde feiten.

(Dat Sykes zich leende voor deze boosaardige praktijken is niet vreemd: hij was één van de architecten van het geheime Sykes-Picot verdrag uit 1916 waarin de verdeling van het Ottomaanse Rijk door diens vijanden werd bekokstoofd.)

Dat valse beeld van Turken als schurken en barbaren wordt nog altijd door de tegen hun gerichte propaganda verspreid. Door mensenhaters die zich geleerden noemen en op universiteiten rondhangen.

Ter info: 
De aan het begin vermelde werk The "clean-fighting" Turk yesterday, to-day and to-morrow uit 1918 met haatpropaganda gericht tegen de Turken is ook op Bol.com te koop. Het wordt er als “cultureel gezien belangrijk” bestempeld... Een Mein Kampf als zodanig slijten dus. Je ziet dus hoe diep men gezonken is in het verspreiden van anti-Turkse (haat)propaganda. 

 - deel VI -