Britten: kampioenen in volkeren de hongerdood indrijven

(Bijlage van 'De hongerblokkade van het Ottomaanse rijk')

Het beeld dat we van de Britten hebben is één en al beschaving en cultuur. Dat zij op grote schaal barbaarsheid zoals de nazi’s hebben tentoongespreid zal bij weinigen opkomen.

Groot-Brittannië was in de 18de eeuw de grootste slavendrijver van de wereld. Ruim drie miljoen zwarten werden van hun geboortegronden gesleurd om als dieren in plantages in verre oorden te ploeteren. Miljarden hebben de Britten over de ruggen van de zwarte medemens verdiend.

In de 19de eeuw waren het de grootste drugsdealers die er ooit hebben rondgelopen. Met groots geweld dwongen ze China in 1839 om invoer van de harddrug opium toe te staan. Opium waarmee ze miljoenen Chinezen drugsverslaafd maakten en zo hun rijkdom vergaarden. Menige imposante villa’s en paleizen in Londen en de rest van Groot-Brittannië zijn met dat drugsgeld gefinancierd.

In deze bijlage wil ik aandacht schenken aan een ander barbaars gedrag die Groot-Brittannië heeft tentoongespreid. Die van volkeren de hongerdood injagen. Behalve Ottomaanse en Duitse burgers (zie hoofdartikel) hebben de Britten andere volkeren met onthouden van voedsel het leven ontnomen. 
Naar schatting hebben de Britten de dood van 35 miljoen mensen op hun geweten omdat ze ze lieten dood verhongeren.

De Eerste Bengaalse Hongersnood van 1770

Toen de Britten hun opwachting als kolonisator maakten in India begonnen ze het als een bedrijf te runnen. Het moest zoveel mogelijk opbrengsten opleveren. Gewassen die het meeste opleverden diende de onderworpen bevolking te verbouwen. Omdat bijvoorbeeld opium veel geld opleverde werd in plaats van voedsel, drugs verbouwd. 

Tien miljoen mensen uit de Bengalen (ongeveer huidige Bangladesh) stierven daardoor de hongerdood.

De Ierse Hongersnood van 1845-1850

Met lijden en sterven van andere volkeren miljarden verdienen bleef niet beperkt tot de zwarten, Chinezen of de Bengalen. 

Terwijl over de ruggen van Chinezen de drugsmiljarden binnenstroomden, vond rond die tijd ook iets dergelijks plaats met de Ierse bevolking. (Ierland was destijds een kolonie van de Britten).

In de 1840s zouden de Ieren kennismaken met de zoveelste Britse barbaarsheid. Terwijl de Ieren massaal van de hongerdood omkwamen, exporteerden de grootgrondbezitters voedsel naar het buitenland. Zonder dat de Britse heerser ze een strobreed in de weg legde. Ongeveer 1 miljoen Ieren stierven zo de hongersnood.

Hulp werd door de Britten tegengehouden of beperkt. Toen bijvoorbeeld de Ottomaanse sultan Abdülmecid van zijn Ierse arts vernam van de nood van de Ieren, wilde hij voedselhulp sturen. Maar dat werd door de Britten tegengehouden. Daarom stuurden de Turken in 1847 in het geheim vijf schepen met voedsel en geld naar de lijdende Ieren. De Ottomaanse schepen leverden de hulp af in de Ierse stad Drogheda.

De voetbalclub van Drogheda nam als

herinnering aan de Turkse hulp aan de

Ieren de rode maan-ster symbool op in

hun embleem.

 

De Deccan Hongersnood van 1876-78

Eind 19de eeuw vond in de Britse kolonie India een hongersnood plaats. Hier lieten de Britten wederom hun geldgewin zegevieren over menselijkheid.

Terwijl de bevolking van zuid-India van de honger omkwam, exporteerden de Britten de oogsten naar Groot-Brittannië. De Britse staat verbood het zelfs om de hongerende Indiase bevolking hulp te geven, anders zou de marktprijs van de gewassen verstoord raken...

Volgens de historicus Mike Davis bracht Groot-Brittannië hierdoor tussen de 12 en 29 miljoen Indiase burgers om het leven.

(Voor geldgewin volkeren de hongerdood injagen was Nederland overigens ook bekend mee: het Cultuurstelstel)

De Tweede Bengaalse Hongersnood 1943-44

In 1943-44 maakte India voor de derde keer kennis met de barbaarsheid van de Britten. Deze keer werden de Bengalen van India wederom door de Britten de hongerdood ingejaagd.

Terwijl de nazi’s dus de joden massaal zaten te vergassen, kwamen in India miljoenen om het leven door een bewust uitgelokte hongersnood.

Het was niet dat de oogsten of zo mislukten. Die was juist overvloedig. De Britten, geleid door de alcoholist Churchill, brachten de oogst naar Groot-Brittannië. Alhoewel het onderdanen van Groot-Brittannië waren, lieten de Britten ze creperen en de hongerdood sterven. 4 miljoen Indiase burgers lieten het leven bij deze door de Britten gecreëerde hongersnood.

Slachtoffers van Britse onmenselijkheid, op rand van sterven.

(Groot-Brittannië beschouwde India destijds als zijn kroonkolonie. Maar het blijkt gewoon een killing fields van de hongerdood ingejaagde Indiase burgers. Geen wonder dat ze het kort na de Bengaalse hongersnood kwijtraakten)