Taner Akçam, de (schrijftafel)terrorist

Taner Akçam heb ik enkele keren op de weblog zijdelings besproken. De geloofwaardigheid van de Armeense nongenocide was al nihil. Maar dat Armenen en hun aanhangers iemand met een bedenkelijk verleden zoals die van hem inzetten om het op te krikken zegt iets over hun verval.

Dat verval zien we ook bij Armeense groupies zoals Joost Lagendijk of Erik-Jan Zürcher als ze de ex-terrorist promoten alsof hij enige geloofwaardigheid bezit.

Ik zal in dit artikel uiteenzetten hoe het zit met dat terreurverleden van Taner Akçam. 

In de Armeense propaganda wordt Akçam als een onschuldig engeltje gesleten. Een student die slechts folders uitdeelde of betrokken was met uitgeven van een studentenblaadje. Vergeet het.

Ik schreef in eerdere artikelen dat Akçam lid was van de extreemlinkse terreurbeweging Dev Yol*. Die beweging is officieel in 1977 opgericht. Maar Akçam’s duistere terreurverleden gaat nog verder terug. De Armeense G-maffia probeert dat weg te moffelen.

         * Afkorting van ‘Devrimci Yol’ / ‘Revolutionaire Pad’.

Na de staatsgreep van 1971 was de organisatie van militant extreemlinks in Turkije ontregeld. In de jaren erna begonnen ze zich te herpakken. In dat stadium kon je Akçam vinden in die circuit.

De bewegingen waarin Akcam actief was (inclusief de latere Dev Yol) waren de Turkse evenknieën van Europese extreemlinkse terreurgroeperingen van de jaren ‘70.

In Duitsland moordde de Rote Armee Fraktion (RAF) erop los*, terwijl bijvoorbeeld hun Italiaanse geestverwanten van de Rode Brigades in Italië bloedig huishielden.

* Zelfs in Nederland maakten ze slachtoffers zoals de moord op de politieman Arie Kranenburg in 1977.

Wat die extreemlinkse terreurgroepen wilden was de gevestigde orde omverwerpen. Ze wilden een eind maken aan de kapitalistische staatsvorm en het communisme invoeren zoals die van de Sovjet-Unie.

Scene na ontvoering van Hanns Martin Schleyer.
Op 5 september 1977 werd Hanns-Martin Schleyer, de voorzitter van de Duitse werkgeversorganisatie, ontvoerd door de RAF. Daarbij werden zijn chauffeur en drie politiemannen die hem begeleidden vermoord. Schleyer zelf werd na 2 maanden gevangenschap eveneens omgebracht door de Duitse terroristen.

De extreemlinks waarin Akçam actief was hanteerde het woord “devrimci” in hun organisatienamen (‘Devrimci Genc’, ‘Devrimci Yol’, enzovoorts). Dat Turkse woord betekent revolutionair. Men wilde dus revolutie, iets omverwerpen. Met gewapende revolutie wel te verstaan.

Wat deed Akçam toen precies? Wat vast staat dat hij hoofdredacteur van een blad van militant extreemlinks was. Dat blad ‘Devrimci Genclik Dergisi’ (‘Revolutionaire Jeugdblad’) werd uitgegeven door de beweging ‘Devrimci Genc’ (‘Revolutionaire Jeugd’).

Dat hij lid was van die extremistische beweging staat dus vast (zonder lidmaatschap die job immers uitgesloten). Dat hij hoofdredacteur van hun blad was, betekent ook dat hij hoog in de hiërarchie stond.

Hij pepte blijkbaar via het woord zijn kameraden op om Turkije te bevrijden van “de kapitalistische zwijnen”. Met terreur en geweld gingen die aan de slag om Turkije om te vormen tot de gedroomde communistische heilstaat. Akçam was dus één van de schakels van militant extreemlinks van destijds.

Taner Akçam haalde zelf niet de trekker over om de kogels af te vuren, maar de aanjager. Het voetvolk moordde, hij ze inspireren met artikelen in hun tijdschrift. Een soort geestelijke leider van militant extreemlinks van Turkije. De terrorist Akçam bedreef terreur dus niet met kogels, maar met de pen. We praten letterlijk over een schrijftafelterrorist. 

Zijn Dev Yol plegen nog altijd terreurdaden. Via hun splintergroepering die onder de naam DHKP/C opereert. Hun leiders vinden notabene in Nederland onderdak*...

* Zie deel 4 van de serie 'Europa: safe haven voor anti-Turkse terroristen'.

Hun recentste terreurdaad was vorige week dinsdag (31 maart). Ze gijzelden een openbare aanklager in Istanbul. Bij de bevrijdingsactie door de politie vielen toen drie doden.

Akçam werd vanwege zijn rol in de terreur tegen Turkije gearresteerd en kreeg bijna 10 jaar celstraf. De inspirator van terroristen ontsnapte uit de gevangenis en kreeg politiek asiel in Duitsland*.

* Dat anti-Turkse terroristen zoals Akçam in Europa onderdak krijgen is geen vreemd verschijnsel eigenlijk. We zien het tegenwoordig met de PKK. Ruim een eeuw terug waren het de Armeense terroristen.

(Onderdeel van de Duizendjarige Oorlog: Turken via een omweg schade berokkenen.)

In de jaren ’70 hing dus Akçam rond in de scene waarin terroristen aanslagen en geweld beraamden tegen Turkije. Tegenwoordig papt hij aan met Armenen die destijds ook terreur bedreven.

(Terwijl hij zijn kameraden van extreemlinks destijds inspireerde tot moorden, zaten Armeense genocide-terroristen toen in het buitenland voor hun genocideleugens Turken te vermoorden. Akçam heeft zich nu bij die club aangesloten. De cirkel is rond.)

 
Het is dus niet verbazingwekkend dat de Armeense ARF-Dashnaks die met hun terreurbeweging JCAG destijds aan het moorden sloeg op onschuldigen, hem tegenwoordig een platform biedt voor zijn artikelen over de Armeense leugens in hun blad Armenian Weekly*.

* Zie voor een analyse van zo’n artikel “Joost Lagendijk en de Armeense slaaf/ex-terrorist Akçam”.

Win-winsituatie: Dashnaks kunnen Armeense gepeupel afleiden met het genocideverhaal zodat er geen vragen worden gesteld over hun feitelijke rol in die genocide van ze. Akçam kan ermee Turkije treffen, de staat die zijn droom van een communistisch walhalla deed uiteenspatten. (Schrijftafel)terroristen die dus elkaar een handje helpen*.

* Ook voor de Turkenhatende Koerd Umit Ungor die de Nederlandse markt bediend wordt door de (schrijftafel)terroristen van de ARF-Dashnaks de rode loper uitgerold. Zie diens artikelen in http://armenianweekly.com/author/ugur-ungor/

Wat betekent voorgaande? 

Taner Akçam heeft geen geloofwaardigheid. Hij is immers iemand die in het verleden met extreemlinkse preken zijn kameraden inspireerde tot geweld tegen belangen van Turkije. Erna met Dev Yol op dezelfde voet bleef doorgaan en terrorisme bedreef tegen Turkije.

Nu probeert hij Turkije te treffen door zich aan te sluiten in de queeste van Armenen tegen Turkije. Zijn motief kan nooit wetenschappelijk zijn.

Dit weten de Armenen en hun volgelingen ook. Daarom proberen ze zijn duistere verleden buiten beeld te houden. Ze proberen hem te slijten als een studentje die slechts folders uitdeelde en daarom gearresteerd werd. Of een “politiek blad” uitbracht en daarom vervolgd werd* (noemen naam van het blad doen ze niet om geen slapende honden wakker te maken).

* Voorbeeld met de Clark Universteit (zijn huidige werkgever in de Verenigde Staten):

"Akçam was born in the province of Ardahan, Turkey, in 1953. He became interested in Turkish politics at an early age. As the editor-in-chief of a student political journal, he was arrested in 1976 and sentenced to 10 years' imprisonment."

De rode draad in het leven van deze schrijftafelterrorist is Turkije schade pogen te berokkenen. Eerst met extreemlinkse terreur. Heden de Armeense verhalen en leugens aan de man brengen.

Bijna een halve eeuw is hij dus mee in de weer om Turkije te proberen treffen. 

Ook nu zal Akcam falen. Het is binnenkort immers de 100-jarige herdenking van de Armeense Judasdag en er is niks bereikt. 

Na zijn falen met extreemlinkse terreur had hij uit de trein moeten springen. In plaats daarvan sprong op een andere trein die als eindbestemming 'Ondergang' heeft.