Hocali - de vergeten misdaad (II)

Vandaag is de herdenking van de massamoord op burgers in Hocali in 1992. Meer en meer landen beginnen deze misdaad van Armenen te erkennen. Op 19 februari heeft bijvoorbeeld het Tsjechische parlement de misdaden in Hocali tegen de Azerbeidzjanen als gelijkend aan een genocide erkend.
Daar ik vorig jaar een inhoudelijke analyse van dit bloedbad heb gemaakt, zal ik deze keer een andere dimensie bespreken.

De massamoord op burgers in Hocali vertelt ons drie dingen over de Armenen. 

1- Georganiseerd massaal geweld tegen burgers en andere ongewapenden is Armenen niet ongewoon.

In Hocali brachten Armenen honderden burgers op gruwelijke wijze om het leven.

Behalve honderden ongewapende mannen brachten Armenen ook 106 vrouwen, 73 kinderen en 70 bejaarden om het leven. Tevens zijn toen bijna 1300 Azerbeidzjanen ontvoerd waarvan tot op heden geen spoor van leven bekend is. Reken maar op dat ze uitgemoord zijn zoals Serviërs enkele jaren later deden op honderden tot duizenden gevangengenomen Bosniërs (hun lijken werden jaren later bijvoorbeeld in meren en rivieren in Servië teruggevonden). 

Dat wil zeggen: Armenen hebben bijna 2000 mensen omgebracht in dit omvangrijke bloedbad.

Ervoor hebben we dat ook gezien zoals in Zeitoen 1895 toen Armenen honderden ongewapende Turken in een bloedbad ombrachten. 

De handen van Armeense slagers bleven met bloed van hun Turkse en andere moslimslachtoffers besmeurd in de Eerste Wereldoorlog en de jaren erna. (Zie eerdere artikelen voor details: ‘De bastaard van Istanbul’ en ‘Nuttige Turkse idioten van de Armeense G-maffia: Hasan Cemal (II)’)

Die weggemoffelde gewelddadige praktijken van Armenen zagen we ook terug met de Armeense genocide-terrorisme in de jaren ‘70 en ’80.

Het massaal ombrengen van burgers en ongewapenden wordt in de Armeense propaganda zoveel mogelijk weggedrukt. Buiten beeld gehouden en weggemoffeld. Dit om het vreedzame beeld die over Armenen wordt verspreid niet te verstoren. 
Een genocide op een volk die zelf op grote schaal burgers ombrengt is namelijk onverkoopbaar. 

2- Ontbreken strategische inzicht Armeense leiders.

Alhoewel Armenen kort na WO1 een staat vestigden, konden ze die slechts drie jaar in handen houden. Nauwelijks vermeldenswaardig. De enige echte laatste keer dat ze een staat leidden was in Cilicië tussen 1199 -1375. Het werd door de Egyptische Mamelukken van de kaart geveegd.

In 1990 kregen ze eindelijk de kans om na eeuwen op eigen benen te staan en een staat te besturen. Wat ze het eerst deden was een indicatie van hun falen als een natie: ze vielen een buurland aan (Azerbeidzjan) en bezetten diens grondgebied.

Behalve door hen geclaimd gebied bezetten Armenen nog eens 

Azerbeidzjaans gebied ter grootte van de helft van Nederland.

Gevolg:

Turkije, die Azerbeidzjan als een broedernatie beschouwt, sloot als tegenmaatregel de grenzen met Armenië waardoor Armenië economisch in de knel kwam.  

Dat wil zeggen:

na eeuwen eindelijk weer een staat gevestigd te hebben, verprutsten Armenen hun kans om een mooie toekomst op te bouwen. Meteen na vestigen van een eigen staat vertonen ze vijandig gedrag door een buurland aan te vallen en diens grondgebied te bezetten. 

3- Moreel verval Armenen

Het feit dat Armenen de beul van Hocali (Sargsyan) als president kozen is deerniswekkend te noemen. Maar hem vorige week maandag nogmaals kiezen tot president laat totale verval Armenië zien.

Niet alle Armenen zijn overigens ingenomen met de herverkiezing van hun Kaukasische Mladic. Met de gebruikelijke fraude is hij herkozen, waarna duizenden Armenen de straat op gingen om tegen hem te demonstreren.

Dit verval onder Armenen zien we ook terug wanneer ze een nazi-collaborateur (Drastamat Kanayan aka Dro) als een held behandelen en hem een heldenbegrafenis geven. 

Armenen zijn moreel zo diep gezonken dat ze zelfs een onderscheiding naar deze Armeense nazi-collaborateur hebben genoemd ('Drastamat Kanayan Medal').

(details over deze Armeense held/nazi: zie in 'Nazi’s en Armenen')

Daarnaast worden Armeense genocide-terroristen die vele onschuldigen ombrachten door Armenen ook als helden beschouwd.

Voorgaande vertelt ons dat men bij Armenen niet in staat is om goed en fout van elkaar te onderscheiden. Elk volk dat daartoe niet in staat is, heeft één toekomst: die van ten ondergang gedoemd zijn.